św. Wincenty a Paulo
ZGROMADZENIE W ŚWIECIE
Cała historia ludzkości potwierdza prawdę zapowiedzi Pana Jezusa: Ubogich zawsze macie u siebie. (J 12,8). Historia chrześcijaństwa potwierdza, iż zawsze są też ludzie, którzy uwierzyli słowom Pana Jezusa: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnie uczyniliście (Mt 25,40).
Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia narodziło się w Paryżu w pierwszej połowie XVII wieku, jako odpowiedź na konkretne zapotrzebowanie społeczne. Św. Wincenty zetknął się z ogromną nędzą duchową i materialną ludu wiejskiego. Jego otwarte oczy i wrażliwe serce przynagliły go do konkretnego działania. To on, niewątpliwie działając pod natchnieniem Ducha Św., zaryzykował i utworzył Zgromadzenie czynne, łączące KONTEMPLACJĘ Z DZIAŁANIEM APOSTOLSKIM. BEZ KLAUZURY..
Właściwa historia Sióstr Miłosierdzia rozpoczyna się od działalności
św. Ludwiki de Marillac
Uczulona na ludzką biedę, podobnie jak Wincenty a Paulo, stała się pierwszą siostrą miłosierdzia, stała się matką wszystkich, które wraz z nią i za nią poszły służyć ubogim.Do Ludwiki przyłączyła się Małgorzata Naseau, uboga wiejska dziewczyna, która – jak sama opowiadała – nauczyła się czytać, aby uczyć innych, aby innym wskazywać drogę. Choć sama bardzo wcześnie zmarła, rzeczywiście wskazała drogę innym.
Charyzmat Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia jako specyficzny sposób przeżywania posłannictwa kształtował się w oparciu o osobowość Założycieli, uwarunkowania epoki i wewnętrzne struktury prawne nowej wspólnoty. Możliwość zwalczania ubóstwa i niesprawiedliwości widzieli ZAŁOŻYCIELE w praktycznym przeżywaniu Ewangelii w myśl naczelnego hasła Zgromadzenia:
„Miłość Chrystusa Ukrzyżowanego przynagla nas”.
św. Ludwika de Marillac
Małgorzata Naseau
Siostra Miłosierdzia w Andach
Pierwsze siostry udały się do pracy na terenie Paryża. Podjęły opiekę nad porzuconymi dziećmi, pielęgnowały chorych, nosiły pożywienie ubogim. Niektóre uczyły czytać i pisać dzieci z ubogich rodzin. W miarę upływu czasu podejmowały nowe zadania. Św. Wincenty posyłał je do opieki nad galernikami oraz na pola walki i do lazaretów wojskowych, gdzie posługiwały rannym żołnierzom.
Od samego początku Św. Założyciele wpoili Siostrom Miłosierdzia miłość do Maryi Dziewicy. Św. Ludwika oddała rodzące się Zgromadzenie pod Jej szczególną opiekę. W 1830 r. Maryja objawiła się św. Katarzynie Labouré, Siostrze Miłosierdzia, przekazując jej posłannictwo CUDOWNEGO MEDALIKA.
Wezwanie, które usłyszały pierwsze siostry, jest tym samym, które i dziś rozbrzmiewa w świecie, powołując i gromadząc Siostry Miłosierdzia. Od przeszło 380 lat Siostry Miłosierdzia są obecne w 94 krajach świata. Zgromadzenie skupia w swoich szeregach ponad 14 tys. członkiń na wszystkich kontynentach. Służba przynagla je do daru z siebie, który tym łatwiej jest zrealizować, że trzeba, jak mówi św. Wincenty, nie tylko patrzeć oczami Chrystusa, ale umieć Go dostrzec w ubogim, potrzebującym, nieszczęśliwym.
„Powołanie wasze zobowiązuje was do opiekowania się wszelkiego rodzaju osobami, bez żadnej różnicy: mężczyznami, kobietami i dziećmi, ogólnie mówiąc wszystkimi ubogimi, którzy was potrzebują”.
/św. Wincenty/
Wojciech Kossak - 1910
Historia Zgromadzenia w Polsce
Założyciele przekonani, że Miłość Chrystusa, która powinna naglić Zgromadzenie nie ma granic, w 1652 r.wysłali pierwszą grupę sióstr do Polski. Siostry zamieszkały najpierw w Łowiczu, na dworze królowej Marii Ludwiki Gonzagi, potem w Warszawie w pobliżu Księży Misjonarzy na terenie Parafii św. Krzyża. Siostry opiekowały się chorymi, zajmowały się wychowaniem dzieci i sierot, w czasie wojny ze Szwedami w 1655 opiekowały się rannymi żołnierzami.
W 1659 r. założono pierwszy dom sióstr w Warszawie przy ul. Tamka 35. Mieścił się tam szpital dla sierot, Siostry opiekowały się chorymi nie mającymi możliwości opieki w płatnych szpitalach, miały aptekę i ambulatorium.
W 1712 r. utworzono Polską Prowincję Sióstr Miłosierdzia z Domem Centralnym w Warszawie.
Czas rozbiorów Polski przyniósł utrudnienia w zarządzaniu Prowincją. Aby móc dalej prowadzić apostolstwo trzeba było dokonać podziału. Z dawnej jednej prowincji wyłoniła się w 1783 prowincja galicyjska zwana inaczej lwowską z Domem Centralnym we Lwowie. Cesarz Józef II pozwolił istnieć szarytkom ze względu na ich działalność społeczną: charytatywną i wychowawczą. W 1859 r. przeniesiono Dom Centralny ze Lwowa do Krakowa. Dało to początek nowej nazwie - „Prowincja Krakowska".
W 1797 roku ukształtowała się prowincja litewska. Szczególnie dotkliwe represje dotknęły tę prowincję, która ostatecznie została zlikwidowana przez władze carskie w 1842 roku.
W zaborze pruskim, w 1850 roku erygowano Prowincję Poznańską z domem centralnym w Poznaniu. W 1863 r. główną siedzibą Zarządu Prowincji stało się Chełmno nad Wisłą, stąd późniejsza nazwa Prowincja Chełmińska.
W dobie rozbiorów centrami zarządzania poszczególnymi prowincjami stały się więc: Warszawa, Lwów, Wilno, Poznań a następnie Chełmno. Aktualnie istnieją 3 Prowincje:- warszawska, ul. Tamka 35, 00-355 Warszawa
- chełmińska, ul. Dominikańska 40, 86-200 Chełmno
- krakowska, ul. Warszawska 8, 31-155 Kraków.